Vites

'Hé Willem, hoe is’t nou?'

De oude man op het bankje voor de HEMA kijkt me even aan.

'Breek me de bek niet open!‘ zegt hij en schudt zijn hoofd.

Ik ken Willem eigenlijk helemaal niet, alleen uit de bus naar Gelredome. Als hij daar, bij de thuiswedstrijden van Vitesse, binnenstapte dan was de bus meteen gevuld. Niet door zijn omvang, integendeel, maar door zijn aanwezigheid.

'Hé Willem,‘ klonk het dan overal; iedereen scheen hem te kennen. Altijd opgewekt, altijd aanwezig en altijd met dezelfde kreet bij binnenkomst: Hup Vites!

'Het is toch -vloekwoord- godgeklaagd, Hoe kunnen ze nou zoiets doen? Wat mot ik nou?'

Hij kijkt me aan met een trieste blik. Niets is meer zichtbaar van die altijd aanwezige twinkeling in zijn ogen.

'Ik loop -en alweer die vloek- al meer dan zeventig jaar bij de club, elke thuiswedstrijd en vroeger ook alle uitwedstrijden. Fantastisch. Vond mijn vrouw ook. Had ze even rust.' Er trekt een grimas over zijn gezicht. 'En nu zijn ze er allebei niet meer. Wat mot ik nou? Dankzij die stomme regeltjes van de KNVB heb ik nu niks meer. Ze hadden toch -en weer die krachtterm- ook gewoon een andere straf kunnen geven, in plaats van dat ze ons de club afnemen. Want wíj zijn toch Vites, wij zijn de club.' Zijn hoofd zakt naar beneden.

Ergens heeft hij gelijk. Met deze maatregel straft de KNVB de verkeerden. De hondstrouwe aanhang misschien nog het meest. Onschuldige mensen zoals Willem.

'Misschien zijn ze over vijf jaar wel weer terug,' probeer ik hem op te vrolijken.

Een spottend lachje is hoorbaar.

'En jij denkt dat Onze-Lieve-Heer me nog zoveel tijd geeft?‘

Ik probeer het luchtig te houden: 'Och, misschien heeft Hij daarboven dan wel een plekje in de loge voor je, met een gratis seizoenkaart.'

Hij kijk me even aan. 'Nou, ik denk het niet!‘

'En waarom dan wel niet?‘

'Zal ook wel tegen de regels van de KNVB zijn.' En even zie ik die twinkeling in zijn ogen weer. Heel even maar, helaas.

Niet gepubliceerd in de Gelderlander (ruim op tijd verstuurd, te laat ruimte voor gereserveerd. Misschien jammer voor haar lezers, maar de reden is om te janken, van vreugde, bedoel ik)