‘Hij bestaat wel!’ Jelle, mijn buurjongetje van zes, doet ferm zijn armen over elkaar. Hij kijkt zijn vriendje, tenminste ik denk dat het zijn vriendje is, met een boze blik aan. ‘Nietes!’ antwoordt deze, ‘hij bestaat niet!’ ‘Welles!’ klinkt het daarna. Jelles gezicht loopt rood aan. Hij doet een stap naar voren op het tuinpad. Zijn vriendje doet er voor de zekerheid maar één naar achteren. Het welles-nietes golft een paar keer op en neer, net zo lang tot het vriendje van het

'Ik haat de herfst. En de winter ook!' Mijn zus staat voor het raam en kijkt naar buiten. De regendruppels druipen over het glas naar beneden. 'Kijk,' zegt ze, wijzend naar de loungeset achter in de tuin, 'vorige week zat ik daar nog. Heerlijk in het hoekje met mijn boek en een glas thee.' 'Ja, toen lekker in het zonnetje,' vul ik aan. 'Nee, niet in de zon, dat is niet goed voor je huid en bovendien heb ik het dan gauw te warm.' Ze zucht. 'Ik vind het fijn dat de zon schijnt,

Het was rustig bij de ziekenhuisbushalte. Enkel een elegante grijsaard zat op het bankje. Ik groette hem vriendelijk en nam naast hem plaats. De man knikte en keek me aan. ‘Opgelucht zeker?’ Ik keek hem verbaasd aan. Inderdaad was ik opgelucht. De uitslag van de scan was klip en klaar: niets aan de hand. ‘Is het me zo aan te zien?’ vroeg ik. Hij lachte even beminnelijk. ‘Nu kunt u het ook met een gerust hart aan uw dochters vertellen, denk ik.’ Hoorde ik dat nu goed? Had hij