Pasen

Pasen

‘Kijk oma, ik heb er weer een!’

Daar komt ze aangelopen met het mandje aan haar arm. Het is Pasen, dus kleindochter mag komen eieren zoeken.

‘Kijk,’ zegt ze, terwijl ze een ei aan mijn vrouw laat zien.

‘Mooi! Goed gedaan,’ zegt mijn vrouw, ‘een negen, die hebben we nog niet.’ Slim als mijn vrouw is, heeft ze de verstopte eieren genummerd.

‘Nee oma, dit is een zes!’ zegt mijn kleindochter. Ik kijk haar verbaasd aan. Vier jaar en ze weet de cijfers al?

‘Nee, lieverd, dit is een negen.’ Mijn vrouw geeft haar een aai over de bol.

‘Nee, een zes!’ Het kleine meisje laat zich niets voorschrijven.

‘Nee, hoor, het is echt een negen, niet, opa?’

Ik kijk naar het ei. Tja, vanuit mijn vrouws perspectief klopt het, maar kijk je met de ogen van mijn kleindochter dan is het een zes.

‘Tja, het is maar hoe je ernaar kijkt,’ zeg ik diplomatiek.

‘Er zijn er nog drie, ga maar weer zoeken,’ zegt mijn vrouw. Ze kijkt even op een blaadje. Daarop staat een tekening met de vindplaatsen van de eieren. ‘Ik denk dat je daar bij die boom er misschien nog wel een vindt.’

Niet veel later zijn alle eieren gevonden.

‘Goed gedaan,’ zeg ik, ‘dan heb je nu wel een chocolade-ei verdiend.’

‘Nee,’ zegt ze, ‘ik ga verder zoeken.’ En weg is ze.

Ik grinnik en kijk haar hoofdschuddend na.

Even later klinkt een schreeuw uit de tuin. ‘Ik heb er weer een!’

‘Weer een zes!’ zegt ze, terwijl ze me een ei in de handen drukt. Ik kijk. Inderdaad een ei met een zes. Of een negen.

Ik kijk mijn vrouw vragend aan. Maar die zit met afgewend gezicht

wat te schudden op de bank.

‘Wat?’ vraag ik.

Ze draait zich naar me toe en ik zie tranen op haar wangen. Maar ook een lachend gezicht.

‘Die is nog van vorig jaar. Die konden we niet vinden. Ik wist niet meer waar ik hem verstopt had. Vandaar dit plattegrondje.’

Ik kijk naar mijn kleindochter. Maar die heeft nu alleen nog maar aandacht voor haar

chocolade-ei.