Mooiste cadeau

‘Kom opa, kom kijken!’

Kleindochter grijpt me bij de hand en leidt me de kamer in.

‘Kijk,’ zegt ze wijzend op een wasmand met speelgoed, ‘allemaal cadeautjes!’

Ze is net vier geworden, haar eerste mijlpaal, want ze is nu officieel een kleuter en gisteren was haar feestje.

Ze heeft haar feeënjurk aan die mijn vrouw voor haar gemaakt heeft, want ze wil later tandenfee worden. Elke dag moet ie weer aan. Ze pakt een toverstaf uit de mand en draai er mysterieus mee voor mijn neus. Een toverstaf met een ster met haar naam en een kies erboven op. Huisvlijt van mijn zwager met zijn 3D-printer.

‘Je gaat me toch niet betoveren?’ vraag ik quasi bezorgd.

‘Nee, dat kan toch niet. Jij bent toch geen tand?’ zegt ze met een gezicht vol onbegrip.

‘Wat heb je allemaal gekregen?’ vraag ik.

Dan volgt er een opsomming van alle cadeaus, die ook nog eens een voor een worden getoond.

‘En wat is nu je mooiste cadeau?’

Ze pakt me bij de hand en neemt me mee naar buiten. Bij de heg met de buren blijft ze staan.

‘Dit,’ zegt ze. Ze wijst naar de heg. Ik zie behalve de heg zelf door een gat erin alleen de regenton en de poten van een tuinstoel van de buren. Ik kijk haar vragend aan.

‘Net als Jip en Janneke,’ zegt ze.

Dan gaat me een lichtje branden. Die twee kinderen uit de verhalen van Annie M.G. hadden ook een gat in de heg om naar elkaars tuin te komen.

‘Van de buurvrouw gekregen,’ vult ze aan.

Ik kijk haar verbaasd aan.

‘Maar als jij net als Janneke bent, wie is dan Jip? Er woont toch geen kindje hiernaast?’ De kinderen van de buren zijn al een tijdje het huis uit.

‘Maar de buurvrouw heeft wel een kindje in de buik,’ is haar antwoord. Ik schiet in de lach, dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk. Maar de buurvrouw aan de andere kant is wel zwanger.

‘Maar die buurvrouw woont toch daar?’ wijs ik.

Ze kijkt me wat verwonderd aan. ‘Ja, maar we kunnen dan toch nog wel door dit gat!’

Ja, dat is zo. Dat kan. Kleuterlogica is soms wat te ingewikkeld voor opa’s.