Hij bestaat wel

‘Hij bestaat wel!’

Jelle, mijn buurjongetje van zes, doet ferm zijn armen over elkaar. Hij kijkt zijn vriendje, tenminste ik denk dat het zijn vriendje is, met een boze blik aan.

‘Nietes!’ antwoordt deze, ‘hij bestaat niet!’

‘Welles!’ klinkt het daarna. Jelles gezicht loopt rood aan. Hij doet een stap naar voren op het tuinpad. Zijn vriendje doet er voor de zekerheid maar één naar achteren. Het welles-nietes golft een paar keer op en neer, net zo lang tot het vriendje van het tuinpad is.

Ik bekijk het schouwspel vanachter het raam van mijn studeerkamer. Ik kan vanuit de hoogte onbespied meegenieten. Want genieten is het.

We kennen allemaal deze discussies. Misschien niet allemaal meer van de eigen ervaring, maar op zijn minst van kinderen uit de familie- of kennissenkring. Of zoals nu uit de buurt.

Het is ook een verwarrende periode. Tenminste als je net als Jelle zes bent. Voor die tijd was het geloof onwankelbaar. Wat er ook gebeurde, er was altijd een ‘logische’ uitleg. Heerlijk. Wat konden en kunnen wij als volwassenen onze creativiteit kwijt in fantastische drogredenen en verzonnen verklaringen om het voor de allerkleinsten magisch te houden.

Maar er komt een tijd dat de waarheid boven tafel komt. En bij kinderen duurt het even voor ze die echte waarheid willen accepteren. Ze blijven zo lang mogelijk vasthouden aan die van hunzelf. Eigenlijk niet anders dan bij volwassenen.

‘Mijn moeder heeft het zelf gezegd,’ roept het vriendje op veilige afstand van Jelle.

‘Mijn moeder zegt dat hij wel bestaat!’ Er staan tranen van woede en ongeloof in Jelles ogen.

Het vriendje doet een stap naar voren. ‘Vorig jaar, toen Sinterklaas bij ons thuis was, heb ik zelf gezien dat zijn baard los zat. Die is nep!’

‘Ja maar,’ Jelle denkt even na, ‘die bij jullie komt is ook een nep-Sinterklaas!’

‘Nietes’

‘Welles’

‘Nietes, bij ons komt altijd de echte!’

Jelle is even stil. Dan zegt hij: ‘Zie je wel!’

Als Jelle over dertig jaar net zo discussieert bij het lijsttrekkersdebat, wordt hij vast premier.