Herfst

'Ik haat de herfst. En de winter ook!'

Mijn zus staat voor het raam en kijkt naar buiten. De regendruppels druipen over het glas naar beneden.

'Kijk,' zegt ze, wijzend naar de loungeset achter in de tuin, 'vorige week zat ik daar nog. Heerlijk in het hoekje met mijn boek en een glas thee.'

'Ja, toen lekker in het zonnetje,' vul ik aan.

'Nee, niet in de zon, dat is niet goed voor je huid en bovendien heb ik het dan gauw te warm.' Ze zucht. 'Ik vind het fijn dat de zon schijnt, maar ik zet wel altijd de parasol uit.'

'Tja, wat ben je zonder de zon als je in de schaduw wilt zitten.' Ik kan het niet laten.

Mijn zus kijkt me even vernietigend aan, ze kan er niet om lachen.

Altijd als mijn zwager voor zijn werk in het buitenland is, ga ik even bij haar langs. Niet omdat dat nodig is, mijn zus kan zich prima redden, maar ja, ik ben de oudste en ik voel dat toch als mijn verantwoordelijkheid. Onnodig, ik weet het. Maar ik ken mijn zus. Als Bert weg is, is ze toch vaak wat, hoe zal ik het noemen, alleen en humeurig. Vandaag is ook weer zo'n dag, voel ik.

'Heb je nog iets leuks gedaan de afgelopen week,' vraag ik tegen beter weten in.

Ze kijkt me hoofdschuddend aan. 'Met dit pokkenweer zeker, dan is niks leuk.'

We keuvelen nog een tijdje en ik probeer het gesprek toch een wat positievere wending te geven en vraag naar de kleinkinderen. Even komt er een glimlach op haar gezicht, maar haar antwoord -goed- geeft niet echt een aanknopingspunt.

Als ik het welletjes vind, laat ze me uit. Zonder er een woord over te zeggen merk ik dat ze mijn bezoekje wel op prijs heeft gesteld. Ik geef haar een kus en vraag voor de vorm: 'Nog leuke plannen vanmiddag?'

Ze kijkt over mijn schouder naar buiten en schudt haar hoofd: 'Nee, vanmiddag kruip ik heerlijk met mijn boek in het hoekje van de bank. Lekker met een glas gemberthee.'