Carnaval

‘Je moet je gewoon laten gaan!’

Voor Hubert is het vanzelfsprekend. Hij komt uit Brabant en is met carnaval opgegroeid. Voor mij ligt dat anders. Het feest speelde geen rol in mijn jeugd en ook nu doet het me niets. Ach ja, ik heb het ooit wel eens geprobeerd. In een

boerenkiel naar een feestzaal in de hoop een leuk meisje te kunnen scoren. Niet gelukt. Allebei niet. Met een meisje is het later wel goed gekomen. Kan dus ook zonder carnaval.

‘Nee, echt, dat is gewoon de truc, je moet je gewoon laten gaan!’

‘Ja, maar…’

Hubert schudt zijn hoofd: ‘Probeer het nu maar, je zult merken dat het dan vanzelf gaat!’

‘Ik ben echt…’

‘Ik neem je wel mee naar Brabant, ik heb ook nog wel een kiel voor je. Echt je zult zien dat je zo meedoet als je tussen al die canavalvierders loopt. Je moet je dan wel gewoon laten gaan!’

Nu schud ik mijn hoofd. ‘Dat zit niet in mijn bloed. Ik ben van boven de grote rivieren. Wij hadden thuis een andere paplepel.’

‘Ach man, zeur niet, iedereen kan carnaval vieren. Het is gewoon een geweldig feest. Je moet je alleen durven laten gaan.’

Zijn aandringen begint me ondertussen wel wat te irriteren. Ik gun hem zijn carnaval, maar val mij er niet mee lastig.

‘Nee, ik ga geen carnaval vieren,’ zeg ik resoluut.

‘Jawel, dit jaar ga je mee, even helemaal uit je dak. Ik regel alles. Komt goed. Ik heb het al vaker gezegd: je moet je er aan overgeven. Je gewoon laten gaan!’

Nu is het mooi geweest. Ik voel de woede in me opkomen en dan barst de bom: ‘Hoepel toch op naar Brabant, man, naar dat achterlijke feest van je!’

Hubert kijkt me met open mond en grote ogen aan: ‘Wat…?’

Mijn woede zakt net zo snel als hij opkwam.

‘Ik moest me toch wat meer laten gaan?’ zeg ik nog met een beminnelijke glimlach.