Alles

‘Je hebt hier echt van alles!’

De man naast me op het terras in Benidorm raakt maar niet uitgesproken over de vele aantrekkelijkheden van de vakantieplaats. Gedwee laat ik zijn enthousiaste opsomming over me heen komen. De waterparken, dierentuinen, uitzichtpunten, de uitstapjes in de omgeving, alles komt aan bod.

Ik had dit natuurlijk kunnen verwachten. Een dagje Sodom en Gomorra, zei mijn vrouw nog toen we vanmorgen de auto instapten om deze Hollandse enclave in Spanje te bekijken. Zelf hebben we voor een paar weken een huis gehuurd in het rustige binnenland, maar we willen deze ‘attactie’ eens met eigen ogen bekijken.

‘En dan heb ik het nog niet eens over de restaurantjes en barretjes gehad,’ gaat hij verder, ‘je komt hier echt niets tekort. Ze hebben hier alles!’

Ik kijk eens naar zijn dikke buik, die onder zijn te korte T-shirt uitpuilt en knik. Het is te zien.

‘Hoelang blijft u?’ vraag ik voor de vorm.

‘Zeven maanden! Begin april gaan we terug. Mijn vrouw wilde al zolang gaan overwinteren, maar ik kon nooit mee.’

‘Oh, u moest nog werken?’ vraag ik beleefd.

‘Nee, ik ben al vijf jaar met pensioen. Dat was het probleem niet.’

Het blijft even stil. Maar dan gaat hij verder:

‘Ik heb al veertig jaar een seizoenkaart bij Vitesse en die wedstrijden wil ik voor geen goud missen.’

‘Maar wat doet u dan hier? Vitesse speelt toch gewoon weer?’ vraag ik verbaasd.

Hij knikt even mistroostig. ‘Nadat die eerste rechter uitspraak had gedaan, leek het allemaal voorbij. Alles leek definitief verloren. Ik wilde niets meer met dat hele voetbal te maken hebben, het kon me allemaal gestolen worden. Ik wilde weg, ver weg en het liefst meteen.

Ik zei toen tegen mijn vrouw, boek jij nu maar dat overwinteringsreisje naar Spanje nu maar. En dat heeft ze zich geen twee keer laten zeggen. Meteen een mooie aanbieding geboekt vanaf één september. Echt geen geld, dat appartement.’

‘En drie september kwam die uitspraak van dat hoger beroep…’ zeg ik meelevend.

Hij knikt mistroostig. ‘Tja, het is wat het is. Maar ik ben allang blij dat ze nog bestaan en ik heb mijn iPadje nog,’ zegt hij wat treurig. ‘Maar ik moet niet klagen, de zon schijnt, het leven goed en ik heb hier echt alles.’

Ik kijk hem even aan en herken een treurige blik in zijn ogen. Bijna alles, denk ik.