Henk

‘Hé, grote vriend! Alles goed?’

Die kenmerkende stem kan er maar van een zijn. Al jaren is Henk met zijn oranje hesje een bekend gezicht in ons dorp. Ik ken hem al lang en altijd als we elkaar tegenkomen doet hij dat met dezelfde vrolijke groet.

Laatst nog, ik liep op hetzelfde winkelcentrum als nu, toen ik zijn bekende groet hoorde. Ik draaide me om en zag dat hij een uitpuilende vuilnisbak aan het legen was.

‘Ja, jongen, slechte mensen gaat het altijd goed!’ Mijn vaste cliché-antwoord op zijn obligate vraag. ‘Maar wat ben jij nu aan het doen, da’s toch niet jouw werk?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik kwam hier langsrijden en die troep kun je toch niet laten liggen? Dan wordt het alleen maar erger.’

Zo ken ik hem. Niet zeuren, maar aanpakken. Hulp nodig? Henk heeft het al gedaan voor je erom kunt vragen. En altijd zonder een tegenprestatie te verlangen. Bied het ook maar niet aan, behalve als je hem boos wilt maken.

‘Maar leuk je eens in het wild te zien,’ grap ik, wijzend op het ontbreken van zijn hesje.

Hij kijkt naar zijn kleren en glimlacht. ‘Dat heb ik ingeleverd. Ben al een tijdje met pensioen.’

Jeetje, schiet er door me heen, wat moet zo’n energieke man na zo'n werkzaam leven?

Hij lijkt mijn gedachten te raden. ‘Oh, maak je maar geen zorgen, lekker veel vissen, de kleinkinderen… en vergeet niet, ze weten me altijd te vinden.’ Hij wijst naar een vrouw die bij een auto staat te wachten.

‘Maar vergeet jezelf niet, hè?’ waarschuw ik.

‘Oh wees maar niet bang, daar ben ik veel te egoïstisch voor.’

Ik kijk hem vreemd aan. ’Jij? Egoïstisch?’

‘Ja,’ grinnikt hij, ‘Ik heb zo’n plezier om anderen te helpen. Dat geeft me zo’n goed gevoel. Ik doe het dus voor mezelf. Dat is toch egoïstisch? En nu moet ik snel naar mijn buurvrouw met wie ik net boodschappen heb gedaan. Hou je goed, hè?’ En weg is ie.

Ik kijk hem glimlachend na. Ik wou dat er meer van dit soort egoïsten zouden rondlopen.